20. Lizzy Loves Lovina!

Een kort verhaal, omdat ik hier alweer veel te lang voor een beeldscherm zit te staren, terwijl er buiten zoveel te zien is..

De afgelopen paar dagen hebben we doorgebracht in het FANTASTISCHE dorpje Lovina op Bali. Wow! Wat heb ik een mooie tijd gehad.. Zoals papa al schreef kwamen we daar aan en werden gelijk onwijs leuk ontvangen. 's Avonds even met z'n allen naar het strand gelopen en iedereen die je tegen komt op straat zegt heel vriendelijk hallo, en werkelijk iedereen lacht!

De volgende dag loop ik een stukje alleen over het strand naar Lovina Town en praat met verkopers (die hier helemaal niet opdringerig zijn, tenmiste, niet op een vervelende manier!). Iedereen stelt zich voor en al snel weet ik wie wie is, wie de oom is van de ander enz. enz. Het lijkt hier dan ook op een grote familie! Iedereen blijft maar lachen, zo gezellig!

Robin en ik lopen 's avonds naar het strand als we een paar jongens muziek zien maken in een barretje (The Dolphins Bar). We besluiten te luisteren en zijn verkocht! Als je ziet hoe deze jongens van mijn leeftijd daar lekker aan het zingen, gitaar spelen, djembeeen enz.. zijn.. met zoveel plezier, dan wordt je echt gelukkig! Robin en ik komen met ze in contact en blijven, als de bar sluit, lekker hangen! Wat een heerlijke gasten, wat een levensgenieters! Ze spelen trouwens ook echt alleen maar heerlijke nummers.. Robin en ik liepen 's avonds stralend naar huis!

Natuurlijk zijn we hier elke avond heen geweest en we hebben dan ook weinig geslapen in Lovina! Wat een feestjes. Sorry als ik overdreven klink, maar zowel Robin als ik zijn helemaal verkocht! Dit dorpje,de mensen en hungastvrijheid, de mooie omgeving.. ! Ik ben onwijs blij dat ik Lovina heb leren kennen en dit is de eerste plek waar Robin en ik echt moeite mee hadden om te verlaten! (ze moest vanmiddag zelfs huilen, want we zijn ondertussen vertrokken, lief he!!)

Ik heb trouwens ook veel echte Indonesische dingen leren kennen, door een van de jongens, die me een tour door Lovina heeft gegeven. Natuurlijk even langs alle vrienden en familie.. erg leuk!

Nu heb ik nog niet verteld over de dolfijnen! We moesten 1 ochtend heel vroeg (05:30) ons bed uit, omdat we dolfijnen gingen spotten! Het is nog donker als we vertrekken en dat is goed;dan kunnen we de zonsopkomst zien! De zon komt op als wij al op het water varen!
Wij waren niet het enige bootje wat besloot dolfijnen te gaan spotten; haha, met ons nog 40 andere bootjes. Gelukkig hadden wij een hele goede bestuurder, die niet constant achter de dolfijnen aanjoeg, maar soms ook gewoon rustig aan deed en geduld had totdat ze vanzelf bij ons komen. Eerst roepen we al WOW! bij 1 dolfijn, later wordt dit een school van 25 a 30 dolfijnen die in de lucht springen en zelfs een 'twist' in de lucht maken. Fantastisch gezicht! Langzaamaan vertrekken ook steeds meer bootjes terug naar de kust, dus het wordt steeds makkelijker om de dolfijnen te zien! Heel erg gaaf om dit mee te maken!

Ik kan nog uren schrijven, maar ik moet er echt vandoor.. Het is nu ook al donker buiten en ik moet best een eindje terug lopen, dus tot de volgende keer!

19. Balinese gastvrijheid

Mooi op tijd vertrokken we uit Chinatown Kuala Lumpur. Lopend, met de skytrain, daarna met de Air Asia Skybus en het vliegtuig richting Denpasar op Bali. Twintig minuten te vroeg waren we er. Vervolgens een uur lang moeten schuivelen voordat we door de immigratie heen waren. Eenmaal in de aankomsthal moesten we op zoek naar onze chauffeur. Er stonden wel 100-150 mannen met bordjes te zwaaien. Een spelletje, wie kan het eerst onze man vinden werd gewonnen door Nannie. Eenmaal buiten werden onze koffers/tassen op wieltjes zo'n 300 meter richting de mini van gerold. Drie heren klaarden dat klusje en een fooitje was dan ook op z'n plaats. Nog niet gewend aan de roepiah (je bent hier zo miljonair, haha) gaven we schijnbaar te weinig. Ze wilden meer, minimaal 100.000 Idr. Da's een tientje voor 300 meter. Mooi niet, en met wat harde taal werden ze heen gestuurd met veel minder. Dit was de eerste en tot nu toe enige negatieve ervaring met Bali.

De rit naar het guesthouse/hotel was in het begin aardig, maar niets bijzonders. Vermoedelijk door het vele verkeer (honderden scooters) die door elkaar heen vliegt. Later werd het echter super prachtig. We klommen naar ca 1500 meter hoogte en stopten op een schitterend uitkijkpunt. Vele apen kwamen ons begroeten en het leverde mooie plaatjes op.

(later echt wat foto's, ik kan ze vanaf hier niet uploaden helaas, dus nog een paar dagen geduld svp)

Om ca 19 uur arriveerden we bij ons guesthouse. Eigenlijk gerund door een ned echtpaar (pensionades, een idee voor ons, haha). Ze waren echter in Ned ivm een operatie. Maar het aanwezige personeel (4-5 man met kinderen) onthaalden ons als ware we Gio van Bronckhorst, Maxima, Yolanthe, Contadoren Beatrix tegelijkertijd. Wat een warmte en wat was het gelijk gezellig. Warm eten konden ze eigenlijk niet meer maken, maar er werd wel iets geregeld met een restaurantje aan de overkant. Niet veel later stonden er heerlijke borden Nasi Goreng, Nasi Kuning en nog veel meer lekkers klaar voor ons. Er werd nog wat gechoven met kamers (airco kapot, klamboe's moesten nog opgehangen worden etc) en iedereen voelde zich onmiddelijk zo ontzettend thuis. Het was allemaal zo relaxed, net of het al jaren familie of goede vrienden van ons waren. Dat was gisteren (vrijdagavond). Ze vroegen toen of we soms morgen (zaterdag dus) lekker indisch wilden eten en wat dan wel. Na wat overleg werd besloten dat we voor Gado Gado met kipsateh gingen. De kokkin zou naar de markt gaan en speciaal voor Tess Rempejeh meenemen. Nou we hebben net (18.30 uur - Ned tijd 12.30)gegeten en het was niet normaal hoor. Een tafel vol lekkernij en er werd in klederdracht geserveerd. Prachtig. Geen enkele gast krijgt dit. Andere nederlanders en duitsers werden naar dichtbij gelegen restaurantjes verwezen. Er is een klik. En het is steeds lachen hier. OOk met Nannie die natuurlijk ons moet begeleiden in het indisch. INmiddels spreken we allemaal al een beetje balinees (haha).

Gistren hebben we ook nog een rondje richting strand gemaakt. Ca 300 meter van ons stekkie. Daar waren tourverkopers die een gesprek aangingen. Leuk gesprek, gitaartje er bij etc. Uiteraard ook weer over de voetbal en over Octopus Paul.

Vandaag zijn we overigens na een heerlijk ontbijt lekker gaan relaxen. We hebben over het strand gedabberd en zijn bij Lovina Centrum uit gekomen. De stranden zijn hier smerig. Het oogt al raar omdat het zwart vulkanisch zand is, maar er ligt ook veel troep (koraal, bladeren, keien etc). Het nodigt niet uit om hier te gaan liggen. Bovendien is er op iedere toerist een mannetje of 3 om snuisterijen te verkopen. Allemaal wel gemoedelijk hoor, en later hoorden we dan ook Tuan Octopus (Meneer Paul) en Hee Lizzzzzzzzieeeeeee roepen (haha). We hebben nog wat gedronken en wat gezwommen op een mooier stukje strand op ca 1 km lopen van onze stek. Daarna terug en hebben Roos en Tess nog in het zwembad van ons guesthouse gezwommen. Nannie en Paul zijn door rijstvelden gaan lopen op zoek naar mooie foto opnames. Helaas ging vanmiddag de zon vroeg onder een wolkendek er vandoor. Nannie en Paul werden nog aangevullen door een muggenzwerm (maar haast niet geprikt). Maar dat geeft niets, de temperatuur is perfect, niet te warm en niet koel. Lekker dus. En wederom geen regen, en dat in het regenseizoen. De enige regen die we nu gehad hebben was of 's-avonds of 's-nachts of we zaten ergens onderweg in ons vervoermiddel. Super.

Morgen (zondag dus) gaan we om 05.30 uur (ja ja best vroeg he) op pad. We gaan dan met een bootje de zee op, dolfijnen spotten. Daarna gaan we ontbijten engaat de manager Gede met ons een tour over het noorden (de regio waar we nu zitten) maken.

Iedereen geniet, en Lizzy wilt al helemaal niet meer weg hier. Die heeft het goed naar haar zin tussen de locals en met aanwaaiende verkopers.

Later meer,

Ciao vanuit een lekker en fijn Bali

Dr Dolfin

18. Maleisie en Tess gaat niet samen.

Tess weer hier!

Van Ao Nang (Thailand) met de busjes reis die Lizzy ookal had geschreven naar Georgetown (Maleisie). dat ging al niet zo heel goed, we moesten 800km reizen en na 200km kreeg ik hele erge steken in mijn hoofd. maar daar konden we niet zoveel aan doen, dus gewoon verder gaan! een aspirine, maar meer konden we niet doen. toen kwamen we in Georgetown aan, we moesten nog 10 minuutjes lopen met de koffers naar het hotel. dat ging allemaal nog wel goed. wel warm en veel hoofdpijn, maar het ging nog wel. het was toen ongeveer half 9 en ik ben gelijk op bed gaan liggen. Papa, Nannie, Lizzy en Robin zijn nog ergens wat gaan eten maar ik bleef daar liggen. daarna kwam de nacht, verschrikkelijk was dat. ik heb heel de nacht overgegeven, liggen huilen, schreeuwen en nog meer overgegeven. later (om 4 uur) heeft Robin papa maar gehaald en kwam hij weer met allemaal pilletjes. en als je me een beetje kent weet je dat ik geen pillen in kan nemen en daar niet echt heel erg van hou. maar toch maar ingenomen want ik had verschrikkelijk veel hoofd&buik pijn. hier waren het nog vooral de steken in mijn hoofd die zo erg waren. de volgende dag zouden we de canopy walk gaan doen, door de bergen over touwbruggetjes lopen, een van de dagen waar ik erg naar uit keek. dus ik ging toch maar mee. ik heb niet zoveel gezegd want ik voelde me nog niet zo goed. kwamen we daar, bleek dat het niet doorging. toen zijn we toch de berg op gegaan en hebben we wel van het uitzicht genoten, maar toch jammer.. later nog even een grote tuin beneden het park in, waar weer super veel apen enzo liepen, altijd leuk. (:

(ondertussen was het enige wat ik binnenkreeg water om al die pillen mee in te nemen) toen zijn we even een shoppingmall ingegaan en even naar de mcdonalds geweest. daar wist ik dan nog wel een half zakje van een kleine patat en een kleine cola naar binnen te krijgen. die nacht was weer leuk, ik lag vroeg ik bed en nog voor het 00:00 uur was had ik al honderd keer overgegeven. dus maar weer pilletjes bij papa gehaald en daarna heb ik wel goed geslapen.

yes, 1 dag in Georgetown en gelijk weer reizen! nu naar Kuala Lumpur. die reis was in een bus met stoelen die evenbreed zijn als de tafels op school, bijna 2 persoons stoelen. maar nog steeds had ik veel pijn. weer 800km lang.. die steken in mijn hoofd waren wel weg, nu was het meer mijn buik die helemaal samentrok. maar ik had dan ook van 4 dagen helemaal niks in me want ik spuugde alles er gelijk weer uit. in Kuala Lumpur ben ik met papa naar het ziekenhuis gegaan, wat een gedoe. moet je je eerst aanmelden, dan moet je naar kamer 6. dan geven ze je een papiertje voor kamer 9, dan moet je naar kamer 5, dan wachten wachten wachten wachten, dan weer naar 6, dan prikken ze een heel buisje bloed, moet je wachten wachten wachten, dan weer naar kamer 9, dan weer naar kamer 6, dan word je langer dan een uur in een ijskoude kamer aan een infuus gelegd, dan moet je daarna weer wachten, naar kamer 9 en dan mag je gaan en morgen terugkomen. yes! en natuurlijk niet vergeten weer allemaal pillen erbij. yes yes!

de volgende dag weer geen ontbijt voor mij, dus al dag 5 ofzo zonder iets in mijn lichaam. weer naar het ziekenhuis, weer bloedprikken maar dit keer waren we er in 40 minuten al weg. Robin en Lizzy even ergens in een Mcdonalds meeten en toen naar de TwinTowers. dat ging allemaal wel, ik was wel erg moe enzo maar de pijn was sinds het infuus wel minder. 's middags rusten zodat ik 's avonds nog over de grote nachtmarkt voor ons hotel kon lopen ook (:

de volgende dag weer reizen, eerst stukje lopen, toen skytrain, bus en toen op het vliefveld gekomen. nog even snel voor de vlucht mijn pilletjes inemen en dan weg uit Maleisie, YES! want Maleisie en Tess is dus echt niks. het enige wat ik van Maleisie heb gezien was de weg naar het ziekenhuis.. dus als je dit zo van mij leest is Maleisie echt een aanrader, nietwaar? ;) (uiteindelijk was het waarschijnlijk voedselvergiftiging)

ik en mijn pilletjes zijn nu zomaar ineens op Bali! zonder pijn, alleen heel snel moe. dus ik ga nu ook lekker slapen en morgen ochtend om 5:30 mijn bedje (met klamboe eromheen) uit om dolfijnen te spotten!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

17. Heilige huisjes en zwarte gewaden

Lizzy heeft al verhaald over Ao Nang, een klein dorpje aan de Andaman zee in de buurt van Krabi. Schitterende eilandjes, waar wij er een paar van hebben gezien en bewonderd. Het snorkelen was super. Jammer dat Lizzy een wond kreeg van iets scherps, en dat Robin in een (dodelijk) zee-egel ging staan. Gelukkig was het bij Roos maar een klein stukje wat in haar voet bleef, dus verder geen gevolgen. Lizzy liep 1,5 dag mank, maar werd goed verzorgd in de dagen er na. Foto's van deze mooie tocht volgen nog.

We zijn van Ao Nang door gegaan naar Penang, de stad Georgetown. Voorheen druk bevolkt door chinezen, nu voornamelijk door Pakistanen, mensen uit India etc. Ze waren niet erg vriendelijk, en het percentage burkha draagsters was enorm. Dichtbij het hotel was een moskee. Geen last van gehad, maar het gegalm van de blerende kreten maakt geen prettige indruk (sorry moslims die dit lezen). Best wel eng eigenlijkEn die burkha's': het blijft een eng gezicht. Alleen maar donkere zwarte ogen die je volgen waar je ook gaat. De mannen zijn viezerikken en kijken hun ogen uit naar de meiden. Wat een farce die hoofddoeken en burka's, schijnheilig gedoe. Op Penang Hill troffen we tijdens een wandeltocht een dame met Burkha aan die haar sluier wel af deed voor de foto, maar toen ze ons zag weer snel om deed. Verder, zoals gezegd, zijn de mannen horken van kerels, niet vriendelijk, en zeer brutaal. Georgetown zelf viel ook enigzins tegen. Jammer dat de Canopy walk gesloten was. Ook de kabeltreinrit over 2 km naar de top van Penang Hill was gesloten. Dus moesten we met een 4X4 jeep naar boven. Dat was wel spectaculair, sommige stukken tot 30% klimmen. Een rit van 5 km met onderweg veel apen, en prachtige uitzichten. Robin maakte nog vrienden met een behoorlijke wandelende (en vliegende) tak. Ook na de Hill was het nog leuk, want we liepen door een botanische tuin en daar troffen we een leguaan(tje), wederom veel apen en mooie vlinders. Lizzy gaat helemaal uit haar dak van mooie bloemen, bomen en treft heel vaak bij geluk een mooi zeldzaam beest aan op een van de bloemen. En oh ja, ze benaderde een aap te dicht. Die ging haar bijna te lijf, ze moest echt rennen.

(In Ao Nang was ze ook al aangevallen, maar dat kwam waarschijnlijk van de zoete olie lucht die rond haar hing. De meiden hebben daar genoten van een massage op het strand aan de bruisende zee).

Op de weg van Ao Nang naar Georgetown (rit van 8 uur)was Tess ziek geworden, het ging steeds slechter en in Georgetown werd er om 04.00 uur in de nacht op de deur gebonkt. Tess gaf steeds over. De medicijnenkoffer er bij gehaald en met wat zetpillen werd ze een beetje op de been gehouden. In de bus van Georgetown (super mooie rit door de bergen, slechts 16 personen in de bus en in zeer luxe stoelen met eigen filmkanaal) naar Kuala Lumpur werd het niet beter. Na aankomst kwamen bij enkele van ons enige emoties naar boven en werden wat irritaties over en weer geslingerd. Tja, de vermoeidheid, de temperatuur, de indrukken etc zullen een rol spelen. En er zijn weinig momenten om je zelf even te onttrekken van de groep, dus dat zal ook best mee spelen natuurlijk. Een smetje op deze trip, zoiets probeer je te vermijden, maar komt dan toch voor.

Anyway, veel tijd om te blijven mokken was er niet, want Paul en Tess zijn naar het ziekenhuis vertrokken. We hebben daar bijna 4 uur rond gedabberd, van zaal naar zaal, van dokter naar bloeddrukopnemer, van prik hier naar prik daar, steeds maar weer opnieuw kaarten invullen, gegevens invullen, nummertje krijgen en wachten, wachten, wachten. Er is bloed afgenomen en getest, en Tess heeft een uur aan het infuus gelegen om een zoutoplossing tot zich te nemen. Het bloedzag er goed uit, maar i.v.m. de gevaarlijke denque mug moesten we vandaag terug komen om weer bloed te testen en eea uit te sluiten. Ze dachten aan voedselvergiftiging, maar het kan ook een reactie zijn op het niet afmaken van de peniciline kuur die Tess in Bkk gekregen heeft. We houden het (ondanks alle voorzichtigheid) op verkeerd voedsel. Vandaag (do 22/7) dus terug naar het hospitaal. Dit keer ging het allemaal sneller en het bloed bleek gelukkig goed te zijn. Wel hadden we gisteren een tas vol met pillen gekregen. Die moeten nu dus wel opgemaakt worden, anders sukkelen we verderop in de reis weer. Gelukkig was Tess vandaag al weer veel beter en heeft ze zich kranig door Kuala Lumpur heen geslagen. Veel drinken, fruit en goed eten, en medicijnen nemen en dan komt het weer 100% goed.

Vandaag zijn we in de wijk Bukit Bintang geweest, en hebben we de twin towers (Petronas Towers) van dichtbij bekeken. We hebben wat rondgetrokken met de monorail, de skytrain en de metro. Wat op valt is dat Maleisie erg duur is (in verglijking met Thailand). We zitten overigens in KL midden in China Town in een hotelletje. Leuk hoor de markt daar, dat gaat door tot ca 23.00 uur, een drukte van jewelste en allemaal verkopen, verkopen, verkopen, eten, eten en eten. Vanavond hebben we op straat gegeten. Eerst de boel goed bekeken en het zag er allemaal top uit, het smaakte ook prima. KL leeft, maar is duur en eigenlijk ook helemaal niets bijzonders in vergelijk met Bkk. Maleisie valt in z'n geheel toch wat tegen (m.u.v. de natuur).

Morgen vertrekken we dan naar Bali. Daar kunnen de meiden tot rust komen. We gaan daar natuurlijk wel genieten van de zon, de zee, de dieren en de mooie schoonheid die Bali ons gaat bieden. Na de vlucht wacht ons in ieder geval een mooie rit van 3 uur vanuit het zuiden naar het noord oosten van Bali. Ik ben benieuwd.

Oh ja, de tour. in Georgetown kon ik de finish zien van een bergrit. Hier in KL helaas niets. Ik lees of hoor het hopelijk morgen wel, want het blijft toch ietsmooisdie bergritten.

Foto's volgenssnel. Blijf reageren mensen, dat vinden we wel tof.

Groetjes

dokter Papa ;)

16. Expeditie Robinson trekt verder (Lizzy)

Hier Lizzy vanuit een nieuw land; Maleisie! Voordat ik daar over ga vertellen eerst nog wat over de afgelopen dagen..

Eergisteren, zondag, hebben we dus een trip geboekt naar de bounty eilanden; Hong Islands. Helaas kon deze niet doorgaan, omdat er een tropische bui was gevallen (boven op onze koffers, zie verhaal 15) de avond daarvoor en het water daardoor erg troebel en vies was geworden. De trip konden we gelukkig omzetten naar een andere eilandtrip; the four islands.

We werden 's ochtends met een busje opgehaald en nadat we onderweg een Deens gezin hebben opgepikt reden we naar de haven, waar de speedboot voor ons klaar lag. Het eerste eiland is ongeveer 30 minuten varen en datis alweer een hele ervaring, langs al die eilandjes, in een snelle speedboot! We liepen lekker langs het water op het eerste eiland toen we ineens een soort drol zagen liggen, we moesten er wel om lachen en vroegen ons af wat het was. Misschien een poepje van een zeedier? Of was het gewoon afval? Later zagen Robin en papa er nog 1 liggen, en ontdekten ze dat het een levend wezen was. We hebben deze rare drol goed bestudeerd en ontdekten later dat het een zeekomkommer was. Ik moet zeggen; een heel fascinerend ding. We voelden ons allemaal net op expeditie robinson; zo vonden we kokosnoten en een visnet en die eilanden lijken sprekend op de eilanden van tv. Ook zagen we een raar mooi groen beest liggen, wat later een grote kreeft bleek te zijn. Leuk om al die rare beesten te ontdekken!

De Deense man vertelde ons dat je in het water heel veel tijgervissen had, die gewoon naar je toe komen zwemmen. Dus wij natuurlijk het water in en ja.. een school van een stuk of 50 tijgervisjes zwemt om onze benen heen. Net of je met je benen in een aquarium staat! Helaas trapt de stuntelige lange slungel van ons gezelschap (ik dus) in iets scherps en nu heb ik een gat in mijn voet, maar zuster Nannie en dokter Paul verzorgen dit goed en ik loop al bijna niet meer mank!

Bij het tweede enderde eiland mogen we snorkelen en dan gaat er een onderzeewereld voor ons open! We zien veel koraal en de meest felgekleurde vissen zwemmen voorbij! Steeds ontdek je weer een nieuw soort visje en soms zwemmen er opeens joekels voorbij! We kregen ook brood om de vissen te voeren en ze aten gewoon uit onze handen. Ook leuk om het brood vlak voor je neer te gooien, want dan zwemmen er honderden vissen tegen je bril aan!

Het vierde eiland heeft veel apen en dit is de eerste keer dat we apen in wildlife zien! Deze trip was erg gaaf en mooi, al die eilandjes! We voelden ons allemaal op expeditie robinson, wat daar ook in de buurt is opgenomen (tegenwoordig wordt het opgenomen in Maleisie trouwens).

's Avonds lopen we over de boulevard van Ao Nang (kustplaatsje in Thailand) en keer op keer word je er weer aan herrinert dat deze mensen alles doen om geld te verdienen;
zo hebben we al iemand gezien die rondliep met een olifant (over de markt, heel zielig), iemand met een slang (die ik heb aangeraakt), we kwamen een man met een grote leguaan tegen (die op mijn hand/arm heeft gelegen) en er stond een man met een heel lief aapje (eigenlijk wel zielig, maar ik heb wel even met hem geknuffeld toen ik hem even om mijn nek mocht laten hangen!) Met deze dieren kan je dan tegen betaling op de foto, wat wij niet doen, maar toch bijna elk dier wel even vastgehouden!

Gisteren (maandag) zijn we vertrokken uit Thailand per busje (9 persoonsbusje). Ook nog best een reis van ongeveer 8 uur, je zal denken; ach, 8uur valt wel mee.. Maar, overstappen is hier niet zo simpel als in Nederland. Eerst worden we per busje opgehaald bij ons hotel en in de volgende plaats gedumpt, met een sticker op ons shirt waarop staat wat onze eindbestemming is. Daar is het gewoon afwachten totdat je wordt geroepen. Gelukkig waren wij al na 20 minuutjes aan de beurt. Hoppa, wij het busje in; past mijn koffer niet meer achterin. Dit busje zou ons 4 uur verder brengen, maar 4 uur lang met een koffer op schoot is natuurlijk niks. Ook was er 1 persoon teveel geboekt voor dit busje, maar gelukkig konden we, na 10 minuten in elkaar gevouwen te hebben gezeten, weer overstappen. Dit keer zaten we beter en werden we vlakbij de grens van Thailand-Maleisie gebracht. Daar weer gedumpt en weer afwachten, gelukkig weer snel opgehaald! Ook dit keer een reis van ongeveer 4 uur, waarbij we dus ook de grens overstaken (lopend!).

Nu zijn we in Maleisie op het eiland Penang (Georgetown)en de eerste nacht ging niet zo goed; Tess is ziek geworden en heeft serieus heel de nacht overgegeven. Nu gaat het gelukkig wat beter met haar, en ze heeft ook geen koorts meer, dus even rustig aandoen.
Vanmiddag wel naar Penang Hill geweest, waar je een fantastisch uitzicht hebt over Penang! We wilden graag de Canopy walk doen, waarbij je op 400 meter hoogte boven de bomen loopt, maar deze was gesloten omdat het te gevaarlijk werd (de bomen waren aan het barsten ofzo). Heel jammer en ook wel even van gebaalt, maar het uitzicht bovenop was ook al fantastisch! Ook hier kwamen we weer apen tegen, dus dat maakt ook veel goed!

Morgen trekken we verder naar Kuala Lumpur met een grote normalebus waar maar 16 stoelen in zitten; pure luxe dus! Dat wordt 5 uur lang lekker achterover liggen!

Tot het volgende verhaal!

15. Met een vloek en een zucht

We zaten dus in Hua Hin, een badplaats. Daar genoten we lekker van de warme zee, het strand en van een echte tropische High Tea. We zouden eigenlijk in de nacht weer vertrekken, maar we kozen om niet met de trein te gaan maar met de bus. Helaas bleken alle bussen vol geboekt te zijn, zodat het oorspronkelijke plan weer uit de kast werd gehaald. De trein dus. We besloten vervolgens om niet on 2 uur in de nacht te gaan, maar met de trein van 22.20 uur. Aldus stonden we bepakt en bezakt tegen 22 uur op het station gereed. Al snel kregen we de melding dat de trein 30 minuten vertraging zou hebben. Later kwam daar nog een 30 minuten bij, zodat we uiteindelijk pas om 23.25 uur vertrokken uit Hua Hin. We hadden zitplaatsen in een Fan wagon. De wagon zelf was voorzien van redelijke leren stoelen, die vrij ver naar achteren konden kantelen. Airco bleek helemaal niet nodig, want alle ramen stonden gewoon open. Enfin, het is wel wat hoor zo'n treinrit van bijna 800 km door de duistere warme nacht in Thailand. Begin je net in slaap te dommelen, sta je weer een kwartier stil omdat we van spoor moesten verwisselen. Op het moment dat jouw diesel weer op gang komt schik je weer wakker. Bij de volgende poging: de ogen vallen dicht, je hoofd knikkebollend, je voelt ik zak weg, stopt de trein op een verlaten station, waarna een schreeuwend dametje de wagon binnenstapt met de vraag wie er trekt heeft inrijst met viesstinkend goedje er over. Poging weer mislukt. Toch is het ons gelukt om af en toe een klein hazelaapje te doen.

Rond 7 uur in de ochtend arriveerden we in Surat Thani. Hier moesten we er uit. We werden direct bestooktdoor verkopers met bustickets. Koffie en toilet, dat is wat we wilden. Surat is de plaats om op de bus te stappen naar Krabi en naar Koh Samui een van de mooie eilanden van dit land. We besloten toch maar tickets te kopen voor Krabi, dit nadat we beloofd waren met die busnaar Krabi centrum gebracht te worden. De rit zou ca 2 uur duren. Eenmaal in de bus bekroop een ongemakkelijk gevoel. Veel reizigers moesten naar Koh Samui. Dat is toch echt de andere kant op. De bus reed een 20 minuten en we kwamen op een verlaten, vies industrieterrein. We kregen een sticker op: Krabi, en werden gedumpt in een lege hal. Weer wat later kwam een minibusje aan. Bijna vol. Maar wij vijfen moesten aan boord. De bagage werd er in gepropt, en we konden er nog net bij. We zouden naar een andere plaats gebracht worden om daar weer in een grote bus over te moeten stappen. We reden en na enige tijd, een klap en flink wat gegil. Wat bleek: de bagageklep was open gegaan en er lag bagage op de weg achter ons. Onder andere de tas van Robin. De chauffeur kon alleen maar lachen. Wij niet. 10 minuten later stonden we weer ergens anders en moesten we wachten op een grote bus. Die kwam uiteindelijk en daar moesten we in voor Krabi. We hadden snel een plekje en toen bleek dat er veel te veel mensen in de bus zaten. Deze bus ging dan wel naar Krabi, maar hij stopte ook onderweg regelmatig om locals uit te laden. Een stopbus doen. De rit duurde uiteindelijk bijna 3 en een half uur. We kwamen overigens niet aan in het centrum maar ergens afgelegen bij een soort busstation. Voordeel was wel dat we daar gelijk de reis van maandag konden boeken: per minibus naar Maleisie. Van het busstationgingen we per pickup truck naar onze bestemming Ao Nang. Onderweg werden we getroffen door een noodbui, een echte tropische regenbui. Lekker met alle bagage op het dak in de open lucht. Toen in een bocht ook nog eens bijna de chauffeur uit zijn wagen viel omdat zijn deur open zwaaide, wisten we dat er niet veel meer moest gebeuren voordat we zouden ontploffen. Om half drie waren we ingechecked en konden we eindelijk op zoek naar koffie en iets te eten. <orgen (zondag) gaan we naar de Hong eilanden. Per speedboot naar echte tropische bounty eilanden, lekker zewemmen, snorkelen, vissen bekijken etc. Dat wordt zeker genieten.

Oh ja, er zijn ook nog wat foto's geplaatst van de jungletrekking in Kanchanaburi

toedels

groet van ons vijfjes

14A Gehavend, bliksem en beach girls deel 2

En toen was vanmorgen de verbinding weg. Nu dus even een aanvulling op verhaal 14.

We waren bij Hellfire, al waar we het museum bezocht hebben en naar een korte film hebben gekeken. Daarna een stukje door het bamboobos om vervolgens een van de passen te bekijken waar de prisoners of war hard hebben moeten werken. Om stil van te worden.

Na dit indrukwekkende bezoek reden we terug naar ons guesthouse aan de river Kwai. Juist op het moment dat we arriveerden (ca 17.45) begon het weer hard te regenen en te donderen. Nu nog harder dan de twee avonden er voor. Brrr, gelukkig wel iedere keer als we in het guesthouse waren en nooit overdag. Ons guesthouse lag dicht bij de beroemde brug over de River Kwai. Die brug is trouwens niet origineel, want de originele is door de yanks diverse keren gebombaardeerd. Alleen de kopeinden zijn nog origineel, en men heeft een stukje originele rails laten liggen. De rails kwamen overigens van een britse maatschappij uit Maleisie en waren door de jappen in beslag genomen tbv de aan te leggen spoorlijn.

Op donderdag reden we om 07.00 met onze minibus (nu zonder Anna) weg bij het guesthouse. Volgende stop was de floating market in Damnoek Saduak. Een uurtje rijden en we waren er. Leuke tocht gemaakt over de floating market en na anderhalf uur zaten we weer in de minibus richting Hua Hin, de badplaats waar ook de geliefde koning zijn vakantieverblijf heeft. De hele dag geen regendruppel gehad en de temperaturen zijn nog steeds dik boven de (tropen) 35 graden. We zijn allemaal wel aan de hitte gewend, maar het blijft zo nu en dan natte t-shirts regenen van de luchtvochtigheid. Ook in de avond koelt het niet af. We hebben het strand bezocht en later de nachtmarkt. Tevens kaarten gekocht voor de reis van vrijdagavond/nacht per trein naar Surat Thani. Van daar uit gaan we door naar Krabi en Ao Nang. Vandaag(vrijdag) zijn we lekker naar het strand geweest en hebben lekker gezwommen in de warme zee. Straks gaan we genieten van een tropische High Tea en dan maken we ons klaar voor onze nachtreis.

Tot nu toe een reis met veel ervaringen, leuke momenten, zielige momenten (niet bij ons) etc. Soms is de een wat moe, dan wilt de ander weer wat etc etc, maar al met al gaat het goed en geniet iedereen van deze andere wereld.

Ik zal nog proberen enkele foto's te plaatsen, hou de fotosectie dus in de gaten zou ik zeggen.

Een warme Sawasdee Ka van ons

14. Gehavend, bliksem en beachgirls

Zo daar zijn we weer. Tess heeft al een en ander verteld over de olifanten. Ik pak de draad op vanaf zondagavond, de dag van de finale.

We konden zondag dus naar de ambassade om daar te genieten van bitterballen en ander materiaal. We besloten echter voor Khao San Road te gaan, dichterbij. Eenmaal daar aangekomen, anderhalf uur voor kick off, was het al een zee aan oranje, met hier en daar een plukje spaans spul. EVEN EEN WAARSCHUWINGDIT TOETSENBORD IS THAIS, DUS IK KAN NIET ALLE LEESTEKENS VINDEN.

We liepen naar een cafe dat was omgedoopt in Holland House. Allemaal hollandse liederen en blerende massa in oranje geklede nederlanders en thai. Leuk, goede sfeer. Na enige tijd vonden we binnen een plekje schuin voor het scherm. Voor Giel.... zeg maar vakkie Z1, haha.

De wedstrijd zelf weten jullie alles van. Naar mijn mening heeft Spanje terecht gewonnen. Over en uit. Nederland heeft toch eigenlijk niet veel laten zien, van wat ze kunnen, en van Persie viel ook in de finale weer bitter tegen. Enfin over en uit dus, tot dit moment ook niet meer aan gedacht en iets over gelezen of gezien. Om 4.15 lagen we op bed. De volgende dag, maandag dus, trokken we per trein naar Kanchanaburi, al waar we in de forse tropische regenbui aan kwamen. Ons guesthouse lag aan de River Kwai. De volgende dag, dinsdag, werden we om 7.30 opgehaald en onze chauffeur en gids Anna brachten ons naar Erawan Park. Zeven watervallen, waarvan we tot nr 5 zijn gekomen. We waren de eerste in het park en Anna liet ons zo nu en dan dieren zien. Bij waterval nummer 4 gingen de meiden zwemmen, tussen de tropische vissen. Haha. Dat is weer eens wat anders dan dr Fish masaage die we eerder in Bkk hadden gedaan. Na het Erawan Park reden we door naar het olifantenkamp, waar we een stukje door de bush op de rug en Tess en ik op de nek van een olifant trokken. Daarna hebben we de olifanten in bad gedaan )rivier). LAchen en dikke pret, zie het verhaal van Tess. We hebben ook nog op een bamboo vlot door de stroming getrokken en zijn vervolgens per trein over een stukje van de Thailand+Birma spoorlijn geweest. Over de echte enige nog bestaande houten brug. Indrukwekkend en ongelofelijk dat er nog geen trein van af gedonderd is.

Bij terugkomst in het hotel begon het weer te regenen en te donderen. Harde klappen en veel regen. Na een heerlijk maal kropen we vroeg in bed. Naast het huisje van Liz, Roos en Tess hadden 2 varanen hun optrek genomen.

De volgende dag reden we om 8 uur weg. Na een rit van anderhalf uur bereikten we in de nabijheid van Birma een Karen village. De oorspronkelijke bewoners leven daar van farming en trekkings. We kregen een lokale gids mee en we reden per 4X4 de jungle in. Tot we niet meer verder konden, daarna gingen we per voet verder. Berg op, berg af, klimmend en klauterend. Onderweg vertelden Anna en Lucky allerlei wetenswaardigheden over de jungle en lieten ze ons planten, bloemen, stengels en vruchten proeven. Apart hoor. Lucky baande een weg voor ons met zijn kapmes. Geen mens, geen auto, niets aan geluiden, behalve dan van het gekap van Lucky en van de jungle dieren. Regelmatig stopten we om holen van dieren te onderzoeken. Helaas geen Tarantulla die wakker wilde worden. Het was een hele zware tocht die voor bijna iedereen op een gegeven moment wel genoeg was, qua zwaarte dan. Nadat we even de weg kwijt leken te raken trofffen we opeens bij een waterval een plek aan waar voor ons verse ananas blokken en daarna heerlijke kip en kleefrijst klaar stond. Daarna moesten we nog een klein half uur dabberen en ploeteren waarbij we ontsnapten aan een zwem rode wespen = die zijn zo groot als bijen = .

Na deze jungle tocht namen we de schade op. Veel schammen en muggensteken, drijfnatte kleding, maar wel voldaan. Lekkerrrrr.

Hierna reden we naar Hellfire Pass, een museum over de krijgsgevangenen die onder barbaarse omstandigheden gewerkt hebben aan de spoorlijn Thailand Birma.