Zo daar zijn we weer. Tess heeft al een en ander verteld over de olifanten. Ik pak de draad op vanaf zondagavond, de dag van de finale.

We konden zondag dus naar de ambassade om daar te genieten van bitterballen en ander materiaal. We besloten echter voor Khao San Road te gaan, dichterbij. Eenmaal daar aangekomen, anderhalf uur voor kick off, was het al een zee aan oranje, met hier en daar een plukje spaans spul. EVEN EEN WAARSCHUWINGDIT TOETSENBORD IS THAIS, DUS IK KAN NIET ALLE LEESTEKENS VINDEN.

We liepen naar een cafe dat was omgedoopt in Holland House. Allemaal hollandse liederen en blerende massa in oranje geklede nederlanders en thai. Leuk, goede sfeer. Na enige tijd vonden we binnen een plekje schuin voor het scherm. Voor Giel.... zeg maar vakkie Z1, haha.

De wedstrijd zelf weten jullie alles van. Naar mijn mening heeft Spanje terecht gewonnen. Over en uit. Nederland heeft toch eigenlijk niet veel laten zien, van wat ze kunnen, en van Persie viel ook in de finale weer bitter tegen. Enfin over en uit dus, tot dit moment ook niet meer aan gedacht en iets over gelezen of gezien. Om 4.15 lagen we op bed. De volgende dag, maandag dus, trokken we per trein naar Kanchanaburi, al waar we in de forse tropische regenbui aan kwamen. Ons guesthouse lag aan de River Kwai. De volgende dag, dinsdag, werden we om 7.30 opgehaald en onze chauffeur en gids Anna brachten ons naar Erawan Park. Zeven watervallen, waarvan we tot nr 5 zijn gekomen. We waren de eerste in het park en Anna liet ons zo nu en dan dieren zien. Bij waterval nummer 4 gingen de meiden zwemmen, tussen de tropische vissen. Haha. Dat is weer eens wat anders dan dr Fish masaage die we eerder in Bkk hadden gedaan. Na het Erawan Park reden we door naar het olifantenkamp, waar we een stukje door de bush op de rug en Tess en ik op de nek van een olifant trokken. Daarna hebben we de olifanten in bad gedaan )rivier). LAchen en dikke pret, zie het verhaal van Tess. We hebben ook nog op een bamboo vlot door de stroming getrokken en zijn vervolgens per trein over een stukje van de Thailand+Birma spoorlijn geweest. Over de echte enige nog bestaande houten brug. Indrukwekkend en ongelofelijk dat er nog geen trein van af gedonderd is.

Bij terugkomst in het hotel begon het weer te regenen en te donderen. Harde klappen en veel regen. Na een heerlijk maal kropen we vroeg in bed. Naast het huisje van Liz, Roos en Tess hadden 2 varanen hun optrek genomen.

De volgende dag reden we om 8 uur weg. Na een rit van anderhalf uur bereikten we in de nabijheid van Birma een Karen village. De oorspronkelijke bewoners leven daar van farming en trekkings. We kregen een lokale gids mee en we reden per 4X4 de jungle in. Tot we niet meer verder konden, daarna gingen we per voet verder. Berg op, berg af, klimmend en klauterend. Onderweg vertelden Anna en Lucky allerlei wetenswaardigheden over de jungle en lieten ze ons planten, bloemen, stengels en vruchten proeven. Apart hoor. Lucky baande een weg voor ons met zijn kapmes. Geen mens, geen auto, niets aan geluiden, behalve dan van het gekap van Lucky en van de jungle dieren. Regelmatig stopten we om holen van dieren te onderzoeken. Helaas geen Tarantulla die wakker wilde worden. Het was een hele zware tocht die voor bijna iedereen op een gegeven moment wel genoeg was, qua zwaarte dan. Nadat we even de weg kwijt leken te raken trofffen we opeens bij een waterval een plek aan waar voor ons verse ananas blokken en daarna heerlijke kip en kleefrijst klaar stond. Daarna moesten we nog een klein half uur dabberen en ploeteren waarbij we ontsnapten aan een zwem rode wespen = die zijn zo groot als bijen = .

Na deze jungle tocht namen we de schade op. Veel schammen en muggensteken, drijfnatte kleding, maar wel voldaan. Lekkerrrrr.

Hierna reden we naar Hellfire Pass, een museum over de krijgsgevangenen die onder barbaarse omstandigheden gewerkt hebben aan de spoorlijn Thailand Birma.